Pierwsze pisane dowody na istnienie Ślesina pojawiają się oczywiście znacznie później. Wiemy na pewno, że w XIV wieku Ślesin należał do wielkopolskiego rodu Nałęczów. W 1311 roku jako właściciel wsi wystąpił Sułko ze Ślesina, natomiast w 1386 roku Sędziwój Ślesiński. Następnie wieś należała głównie do rodziny Witosławskich, a także częściowo do Donaborskich. Wiemy, że w 1583 roku Piotr Witosławski był właścicielem 12 łanów i 4 zagrody, a Maciej Siedlecki posiadał 9 łanów i 5 zagród. W 1650 roku w krótkie posiadanie Ślesina wszedł wielki magnat Rzeczypospolitej Kanclerz Wielki Koronny Jerzy z Teczyna Ossoliński. Nie cieszył się długo posiadaniem ślesińskich dóbr, dodając do nich Gorzeń oraz Minikowo, podarował je bydgoskim jezuitom. Z tego tytułu zrodziły się poważne konflikty, którymi zajął się nawet jeden z sejmów polskich. Na mocy jego wyroku w 1661 roku odebrano majątek jezuitom (przyznając im 60 000 złotych odszkodowania) i rok później ślesińskie dobra przeszły w ręce Potulickich. Folwark ślesiński powstawał stopniowo. Najwcześniej, bo w 1821 roku zbudowano dwór, który w późniejszych czasach wielokrotnie przebudowywano. Pierwotnie zbudowano go w stylu neogotyckim, ale zmiany w jego architekturze jakie nastąpiły w 1890 i 1921 roku oraz w latach 1970-73 całkowicie pozbawiły go cech stylu w jakim go zbudowano. Budynek dworski wraz z zabudowaniami folwarcznymi zlokalizowano w południowej części wsi na wzniesieniu nad drogą Ślesin-Gorzeń. Wzniesienie to w wyraźny sposób góruje nad łąkami nadnoteckimi i pradoliną Noteci. Być może właśnie w tym miejscu we wczesnym średniowieczu stała graniczna warownia między Pomorzem, a Wielkopolską.
14 września 1774 roku oddano do użytku Kanał Bydgoski. Prace nad kanałem trwały tylko rok, budowało go ok. 10 000 ludzi różnej narodowości. Po oddaniu do użytku przez kilka lat poprawiano tą "ekspresowo" wykonaną budowlę.
W 1779 roku wojewoda czernichowski Aleksander Potulicki funduje Ślesinowi drewniany kościół pw św. Mikołaja, który wpisany jest obecnie do rejestru zabytków klasy "0". W 1798 roku zaczęła się melioracja łąk nadnoteckich otwierając tym samym drogę do pełnego zagospodarowania tych terenów.
1 sierpnia 1851 roku przejechał pierwszy pociąg na trasie Bydgoszcz - Nakło n Not. Ślesin uzyskał w ten sposób szybkie połączenie z dużym i prężnie rozwijającym się ośrodkiem miejskim jakim była Bydgoszcz.
Jak podaje "Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i ..." pod koniec XIX wieku Ślesin liczył 606 mieszkańców: 518 katolików, 77 protestantów i 11 żydów. Na terenie wsi znajdowało się 47 domów, kościół, szkółka parafialna, budynek szpitalny, młyn folwark i cegielnia.
Wiek XX to wiek przemian i rozwoju. W 1903 roku wybudowano we wsi szkołę do której uczęszczały dzieci wyznania rzymsko - katolickiego, dzieci ewangielików uczęszczały do innej szkoły powstałej jeszcze w poprzednim stuleciu.
W 1912 roku Zarząd Gminy w Ślesinie zakupił sikawkę konną, najnowszego typu, która została oddana pod zarząd ówczesnego sołtysa. Dnia 10 czerwca 1912 roku odbyło się pierwsze spotkanie (organizacyjne) straży. Jednostka liczyła 18 osób. Dało to początek istnieniu w Ślesinie Ochotniczej Straży Pożarnej. W grupie pierwszych strażaków znajdują się Polacy
2 stycznia 1919 roku w pobliskim Nakle n Not władzę przejęła Rada Ludowa. W tym samym dniu w wielu miejscowościach wokół Nakła ogłoszono niepodległość. W Ślesinie aktywnie działał Sz. Wika, W. Rossa, M. Kubacki. Oddziały powstańcze patrolowały teren powiatu wyrzyskiego zapuszczając się, aż po Bydgoszcz, przeprowadzały rewizje i rekwirowały broń niemieckim kolonistom. 7 stycznia do Ślesina zbliżył się 800 osobowy oddział niemiecki wraz z baterią artylerii. Zadaniem tego oddziału było zajęcia Nakła. Około godz. 20.00 powstańcy ślesińscy po wymianie ognia w obliczu dużej przewagi przeciwnika wycofali się do Trzeciewnicy. Po otrzymaniu posiłków dnia 8 stycznia o godzinie 2.00 w nocy powstańcy w liczbie około 350 uderzyli na Ślesin. Niemcy zaatakowani od strony dworca przez część oddziału jarocińskiego oraz oddział ślesiński zaczęli się wycofywać. Podobnie przedstawiała się sytuacja od strony północnej gdzie nacierały: kompania Ziarnka z Nakła, oddział z Damasławka oraz reszta oddziału jarocińskiego. Niemcy zaskoczeni śmiałym atakiem wycofali się pozostawiając sporo sprzętu i uzbrojenia. W bitwie brała udział artyleria W. Rossy.
Powstańcy zdobyli 2 armaty150 mmz jaszczami, 4 wozy amunicyjne, 7 ckm, 6 lkm, 2 miotacze min, 2 kuchnie polowe, kilkanaście wozów bagażowych oraz 48 koni. Do niewoli wzięto 4 oficerów i 40 żołnierzy niemieckich. Straty własne to jeden zaginiony J. Maćkowiak z oddziału jarocińskiego oraz kilkunastu rannych, którymi zaopiekował się na punkcie opatrunkowym w Trzeciewnicy dr Kawczyński. Mimo sukcesu jakim było odbicie Ślesina sytuacja komendy powstańczej w Nakle była skomplikowana Przeprowadzone rozpoznanie przedpola pokazało wzmożoną działalność oddziałów niemieckich w Mroczy oraz w okolicach Ślesina. Niepowodzenia polskie w dniu 8 stycznia pod Szubinem jak również nacisk Naczelnej Rady Ludowej spowodowały, że Powiatowa Rada Ludowa po porozumieniu się z komendą powstańczą w Nakle wydały w nocy z 8 na 9 stycznia decyzje zawarcia układu z władzami pruskimi w Bydgoszczy w sprawie likwidacji powstania w Nakle jak również na pozostałej części powiatu wyrzyskiego. Oddziały powstańcze wycofały się w kierunku Kcyni.
Z dniem 29 czerwca 1919 roku na mocy Traktatu Wersalskiego Ślesin, tak jak cały powiat wyrzyski i bydgoski uzyskał niepodległość.
W 1936 roku nasi strażacy budują pierwszą strażnicę ze wspinaczką.
II wojna światowa
19 lutego 1945 roku uruchomiono pocztę
1 września 1945 roku rozpoczęto pierwszy powojenny rok szkolny w Szkole Podstawowej
W 1949 roku powstała Biblioteka w Ślesinie
W 1961 roku wybudowano w czynie społecznym wodociągi, przy wsparciu finansowym władz. Bardzo szybko podłączono do niego wszystkich mieszkańców. jak podała ówczesna prasa był to drugi wodociąg wiejski na Pomorzu.
W 1965 staraniem mieszkańców i przy ich wydatnej pracy powstaje Wiejski Ośrodek Zdrowia.
W 1969 roku oddano do użytku nową, murowaną, remizę strażacką. Razem z budynkiem straży powstaje sala widowiskowo - taneczna z zapleczem.
1 stycznia 1976 roku wprowadzono reformę administracyjną w naszym kraju, likwidując Gminę Ślesin. Z tym dniem nasza wieś znalazła się w granicach Gminy Nakło nad Notecią.
W 1978 roku powstał Wiejski Dom Kultury. WDK w Ślesinie zastąpił Klub Rolnika, który został założony rok wcześniej.
W latach 80-tych staraniem sołtysa Kubery oraz mieszkańców zaczęto przy głównych ulicach Ślesina układać chodniki.
W roku 1998 rozbudowano Wiejski Dom Kultury o dodatkowe pomieszczenia wraz z zapleczem kuchennym.
W 2002 roku rozpoczęto budowę sieci kanalizacyjnej łączącej Minikowo, Kazin oraz Ślesin z oczyszczalnią w Nakle nad Notecią.
W roku 2009 odjęto decyzję o budowie sali gimnastycznej przy Zespole Szkół w Ślesinie.
18 lutego 2011 roku oddano do użytku długo oczekiwaną salę gimnastyczną, która poza młodzieżą szkolną służy także mieszkańcom Ślesina i okolic.
Historia Ślesina nadal jest opracowywana przez nauczycieli i uczniów naszej szkoły
